Amerika, vaak denkt men dan (onterecht) meteen aan de Verenigde Staten. Op zich geen rare gedachte, aangezien daar op dit moment een zeer mythologisch wezen mee doet aan de verkiezingen (Trump), maar het is niet hij die besproken zal worden in deze update. Ook de kornuiten van Marvel en DC, hoe mythisch ze mogen zijn, zullen in deze update niet besproken worden. Wel wordt er uitgebreid gekeken naar wezens met voeten die net even de verkeerde kant op staan, en een kannibalistisch wezen dat ooit.. mens was.

Wendigo:

De Wendigo of Windigo is een monster uit de Algonquian-folklore, één van de taalgroepen van de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika/Canada (zie de afbeelding hieronder voor het leefgebied). Het wordt gezien als een bovennatuurlijke wezen dat kannibalistische trekjes vertoont en zijn waarschijnlijk ontstaan in de context van het koude klimaat en extreme honger. Een Canadese onderzoeker (en tevens oorspronkelijk bewoner) beschreef de Wedingo in één van zijn boeken als volgt:

The Wendigo was gaunt to the point of emaciation, its desiccated skin pulled tautly over its bones. With its bones pushing out against its skin, its complexion the ash gray of death, and its eyes pushed back deep into their sockets, the Wendigo looked like a gaunt skeleton recently disinterred from the grave. What lips it had were tattered and bloody [….] Unclean and suffering from suppurations of the flesh, the Wendigo gave off a strange and eerie odor of decay and decomposition, of death and corruption. – Basil Johnston (2011)

Ze worden daarom vaak beschreven als de verpersoonlijking van vraatzucht, hebzucht en overmaat – nooit tevreden met hun eigen daden (vermoorden en eten van slachtoffers) blijven ze in een vicieuze cirkel van eten en moorden.  Tegenwoordig wordt er zelfs gesproken van de Wendigo-psychose, een ‘ziekte’ die al bestond in de 17de eeuw, maar nog steeds af en toe opduikt. Een ooggetuige uit 1661 beschreef het als volgt:

Those poor men (according to the report given us) were seized with an ailment unknown to us, but not very unusual among the people we were seeking. They are afflicted with neither lunacy, hypochondria, nor frenzy; but have a combination of all these species of disease, which affects their imaginations and causes them a more than canine hunger. This makes them so ravenous for human flesh that they pounce upon women, children, and even upon men, like veritable werewolves, and devour them voraciously, without being able to appease or glut their appetite – ever seeking fresh prey, and the more greedily the more they eat. This ailment attacked our deputies; and, as death is the sole remedy among those simple people for checking such acts of murder, they were slain in order to stay the course of their madness. – Jesuit Relations (1661) – Jezuïetenkrant uit ‘New France’

Het leefgebied van de Algonquian

Wendigo in een Artist Impression

Donald Duck Pocket 59 – De Wet van Windigo (Met daarin een verhaal over de Windigo). Het artwork is redelijk gelijk aan de afbeelding hiernaast. ©Disney

Chupacabra:

Liefhebber van dieren, en dan met voorkeur geiten? Dan moet je dit kopje even overslaan. De Chupacabra is een mythisch wezen uit Midden-Amerika en betekend letterlijk ‘geitenzuiger’. Het wezen voedt zich met het bloed van de Amerikaanse veestapel. In vergelijking met veel van de wezens die in deze themaweek aan bod komen is de Chupacabra een redelijke nieuwe verschijning. De eerste ‘verhalen’ rondom het wezen komen uit 1995 (Puerto Rico), waar een achttal geiten dood aangetroffen werden. Het kwam echter overeen met een eerdere slachtpartij in 1975, waarbij de dieren (net als nu) aangetroffen werden met kleine gaten in hun lichaam. De dieren waren compleet leeggezogen, waardoor de eerdere theorie over Satanische cultmoorden niet langer hout sneed. De meest waarschijnlijke verklaring voor de Chupacabra zijn coyotes die geïnfecteerd waren met de parasiet Sarcoptes scabiei (familie van de mijt). Deze parasiet zorgde voor een infectie met de schurft, die bij coyotes gedrag veroorzaakt dat verklaarbaar is met de manier waarop de veestapel in Midden-Amerika ten onder ging. Toch is de Chupacabra tot op de dag van vandaag niet uit de geheugens van de mensen verdwenen, met jaarlijks nog steeds ‘verschijningen’. Verder moeten we het doen met verschijningen van El Chupacabra in de popculture.

Artist Impression van de Chupacabra 

Curupira:

Als je in Brazillië bent moet je uitkijken voor de zogenaamde Curupira, een wezen dat zich schuilhoudt in de jungle en wensen vervult.. Je herkent ze aan de voeten van het wezen, deze staan namelijk verkeerd om. De naam is afkomstig uit het Tupi en betekend zoveel als ‘voeten met blaren’. Een mens/dwergachtige verschijning met rood/oranje haar dat mensen in de war brengt met zijn omgekeerde manier van lopen. Daarnaast is het in staat illusies op te roepen en kan het mensen tot waanzin drijven door zeer hoog te fluiten. Soms worden ze in verband gebracht met de Pekari’s (Navelzwijnen) die ze zouden gebruiken om grote afstanden af te leggen in de jungle.

Curupira

Ahuizotl:

In de Azteekse mythologie wordt er gesproken van de zogenaamde Ahuizotl, wat kan slaan op een Azteekse koning, maar ook op een mythisch wezen. Letterlijk vertaald betekend het ‘doornig waterwezen’, wat een zeer passende beschrijving is. Het wezen wordt namelijk gezien als een waterhond, waarbij zijn staart een handvorming uiteinde kent. Met deze staart grijpt de Ahuizotl slachtoffers om ze daarna mee de diepte in te sleuren. Klinkt misschien macaber, maar de Azteken gelooofden dat mensen die uitverkoren waren door de Ahuizotl zo terecht kwamen in het rijk van Tlaloc (god van water/regen en tevens de god die leven schiep). Het wezen werd beschreven in een 16de eeuwse codex, opgesteld door een groep Franciscaner monniken:

It has small, pointed ears, just like a small dog. It is black, like rubber; smooth, slippery, very smooth, longtailed. And its tail is provided with a hand at the end; just like a human hand is the point of its tail. And its hands are like a raccoon’s hands or like a monkey’s hands. It lives, it is a dweller in watery caverns, in watery depths. And if anyone arrives there at its entrance, or there in the water where it is, it then grabs him there. It is said that it sinks him, it plunges him into the water; it carries him to its home, it introduces him to the depths; so its tail goes holding him, so it goes seizing him … [When the body is retrieved] the one it has drowned no longer has his eyes, his teeth, and his nails; it has taken them all from him. But his body is completely unblemished, his skin uninjured. Only his body comes out all slippery-wet; as if one had pounded it with a stone; as if it had inflicted small bruises … When it was annoyed – had caught no one, had drowned none of us commoners – then was heard as if a small child wept. And he who heard it thought perhaps a child wept, perhaps a baby, perhaps an abandoned one. Moved by this, he went there to look for it. So there he fell into the hands of the auítzotl, there it drowned him…” – Flortine Codex – Volume 11.

De Ahuizotl zoals deze in de huidige popculture (in dit geval My Little Pony) wordt voorgesteld. Het is ondanks de show wel een zeer getrouwe uitvoering van het wezen.