De Eerste Wereldoorlog was  een oorlog van vernieuwing. Vliegtuigen, nieuwe wapens en de inzet van nieuwe soorten troepen zorgde voor een modernisering van de oorlog. De loopgraven zouden echter een hel op aarde worden door een experiment van de Duitsers..

Aan het einde van de 19de eeuw werd druk geëxperimenteerd met gas – het was immers onzichtbaar en kon tot achter de vijandelijke linies worden geschoten. Het leidde tot een verbod op het gebruik ervan in de oorlog – wat werd ondertekend in 1889 in Den Haag door de meeste grootmachten van die tijd. Het overtreden van het verdrag bracht echter geen consequenties met zich mee..

Verspreiding van Chlorine – Meegevoerd in de zogenaamde ‘White Star’ containers

Het noodlot sloeg voor de frontsoldaten dan ook toe ten tijde van de Eerste Wereldoorlog, toen de Duitsers op grote schaal begonnen met het afvuren van gasprojectielen. De eerste experimenten waren niet extreem dodelijk, maar zorgden wel voor tijdelijke uitschakeling van een soldaat. Het was pas bij de tweede slag bij Ieper op 22 april 1915 dat de Duitsers gebruiken zouden maken van Chlorine (of Chloorgas). Het gas (groen-geel van kleur) zorgt voor een zere keel en pijnlijke longen, die er langzaam maar zeker mee ophouden. Binnen tien minuten waren ruim 5000 soldaten een verstikkingsdood gestorven.

De Duitsers waren zo verbaasd door het effect van het gas dat ze vervolgens vergaten om een aanval in te zetten en de terugtrekkende Franse troepen met de grond gelijk te maken. Toch had het gebruik van gas ook negatieve kanten – stond de wind verkeerd dan liep een oprukkend infanteriebataljon in het eigen gifgas.

Infographic van ©Compound Interest (2014 – Nu) over het gebruik van Chemische wapens in de Eerste Wereldoorlog